Als we de cijfers mogen geloven zit Nederland midden in een burn-outepidemie. Is het echt zo erg? En wat verklaart al die uitputting dan?
De jaarlijkse TNO-Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) is de meest betrouwbare bron als het om burn-out gaat. Het aantal mensen dat – naar eigen zeggen – met burn-outklachten kampt, schommelde jarenlang rond de 10 procent en bedraagt nu 14 procent. ‘Een lichte stijging dus. Beslist geen epidemie’, benadrukt Wilmar Schaufeli, arbeids- en organisatiepsycholoog aan de Universiteit Utrecht en de KU Leuven.
Dat er geen sprake lijkt van een epidemie, wil niet zeggen dat er geen probleem is. ‘We hebben het hier over gemiddelden’, benadrukt arbeidspsycholoog Schaufeli. ‘En die vallen mee. Kijk je naar bepaalde sectoren zoals het onderwijs, dan kom je wel degelijk uit bij grote aantallen mensen die last hebben van ernstige vermoeidheid. Ook de cijfers onder jonge vrouwen tot pakweg 36 jaar zijn zorgwekkend. Werkgerelateerde stressklachten zijn bovendien een van de belangrijkste redenen waarom mensen door het UWV worden afgekeurd en in de WIA belanden. Dan is er serieus wat aan de hand.’
Sommige psychiaters zoeken naar een filosofische verklaring voor onze – al dan niet vermeende – mentale problemen. Damiaan Denys, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP), is behalve psychiater ook filosoof en meent dat we niet meer in staat zijn om lijden te dragen. ‘Het gewone lijden, dat bij het leven hoort, is compleet gemedicaliseerd.’
Lees het volledige artikel op de website van De Volkskrant.
Bron: Margreet Vermeulen en Ianthe Sahadat, De Gid. Burn-out. Hoe opgebrand is Nederland?, De Volkskrant, 4-1-2019